(1884-29 Ιουλίου 1959) ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής Θεσσαλονίκης που διετέλεσε Υπουργός Πρόνοιας με την κυβέρνηση του κόμματος Φιλελευθέρων. Γεννήθηκε στον στο Ορντού ή κατ' άλλους στην Πουλαντζάκη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1884. Αποφοίτησε από το Φροντιστήριο Τραπεζούντας το 1902 και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στην Κωνσταντινούπολη, από όπου έλαβε πτυχίο το 1912. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, λαμβάνοντας πτυχίο στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες, το έτος 1915.
Γενικά:
Λεωνίδας Ιασωνίδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση: 1884 Ορντού
Θάνατος: 29 Ιουλίου 1959
Εθνικότητα: Έλληνες
Χώρα πολιτογράφησης: Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες:
Ομιλούμενες γλώσσες:
Νέα ελληνική γλώσσα
Γαλλικά
Σπουδές:
Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα
Πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα
Κόμμα Φιλελευθέρων και Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα
Υπουργός Πρόνοιας της Ελλάδας
Υπουργός Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδας
Μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης)
Ο Λεωνίδας Ιασωνίδης
(1908-2005) ήταν Ρώσος μουσικός ελληνικής καταγωγής, τιμημένος ως «Καλλιτέχνης του Λαού της ΕΣΣΔ» το 1958. Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1908 στο Μπατούμι της Ρωσίας (σήμερα στη Γεωργία), από Πόντιους γονείς. Ο πατέρας του, Αχιλλέας, ήταν έμπορος και είχε καταγωγή από την Τραπεζούντα, ενώ η μητέρα του Καλλιόπη Ευφραιμίδη ασχολούνταν με τα οικιακά. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική από νεαρή ηλικία, σπουδάζοντας βιολί, πιάνο και μουσική σύνθεση στην Τιφλίδα (1930), και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο Λένινγκραντ (1936). Το 1934 γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Μητρόπουλο στον οποίο εξέφρασε την επιθυμία του να μετακομίσει στην Ελλάδα με το πέρας των σπουδών του. Ωστόσο η απάντηση του Μητρόπουλου τον έπεισε να μείνει στη Σοβιετική Ένωση. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, το 1937, ανέλαβε αρχιμουσικός και διευθυντής της όπερας του Μπαλέτου της Τυφλίδας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1965. Παράλληλα, την περίοδο 1947–1952 υπήρξε αρχιμουσικός της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Γεωργίας και αργότερα από το 1965 έως το 1973 αρχιμουσικός της Ορχήστρας του Θεάτρου Μπολσόι. Το 1980 η σοβιετική κυβέρνηση τον όρισε επίσημο αρχιμουσικό των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1980. Τελικά το 1994 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου συχνά εμφανιζόταν σε παραστάσεις που πραγματοποιούνταν στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Πέθανε στην Τιφλίδα στις 28 Απριλίου 2005.
Γενικά:
Οδυσσέας Δημητριάδης
Όνομα στη μητρική γλώσσα: Οδυσσεύς Δημητριάδης (Ελληνικά)
Γέννηση: 7 Ιουλίου 1908 στο Μπατούμι
Θάνατος: 28 Απριλίου 2005 στη Τιφλίδα
Τόπος ταφής: Τιφλίδα
Εθνικότητα: Πόντιος
Χώρα πολιτογράφησης: Ελλάδα
Σπουδές:
Κρατικό Ωδείο Τιφλίδας
Ιδιότητα
Διευθυντής ορχήστρας και συνθέτης
Βραβεύσεις
Καλλιτέχνης του Λαού της ΕΣΣΔ,Τάξη του Κόκκινου Λάβαρου της Εργασίας και Καλλιτέχνης του λαού της Γεωργιανής ΣΣΔ.
Ο Οδυσσέας Δημητριάδης
ή Σαρηγιαννίδης, 23 Σεπτεμβρίου 1929 – 22 Δεκεμβρίου 2013) ήταν ποντιακής καταγωγής Έλληνας αρχαιολόγος. Γεννήθηκε το 1929 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 2013 στη Μόσχα. Κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση για το ανασκαφικό του έργο στο Αφγανιστάν, όπου ανακάλυψε την αρχαία νεκρόπολη και τον θησαυρό του Τίλια Τεπέ, και στο Τουρκμενιστάν. Γεννήθηκε στην Τασκένδη, στις 23 Σεπτεμβρίου 1929. Γονείς του ήταν οι ποντιακής καταγωγής Έλληνες Ιωάννης και Αθηνά Σαριγιαννίδη, οι οποίοι είχαν μεταφερθεί από τη Γιάλτα στο Ουζμπεκιστάν. Σπούδασε στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας στην Τασκένδη, απ' όπου αποφοίτησε το 1952 ενώ Το 1961 πήρε το Master Αρχαιολογίας Εγγύς και Μέσης Ανατολής από το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών στη Μόσχα. Το 1975, με την εργασία του Το Αφγανιστάν στην Εποχή του Χαλκού και την Εποχή του Σιδήρου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Ιστορικής Επιστήμης της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Από το 1955 μέχρι το τέλος της ζωής του εργαζόταν στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.
Έγινε παγκοσμίως γνωστός από τις ανασκαφές του στον αρχαιολογικό χώρο Τίλια Τεπέ στο Αφγανιστάν, το 1978, στα πρόθυρα της σοβιετικής εισβολής και του εμφυλίου πολέμου που επακολούθησε. Εκεί ανακάλυψε νεκρόπολη, σε τύμβο που περιελάμβανε έξι τάφους (πέντε γυναικών και ενός άνδρα), με εξαιρετικά πλούσια κοσμήματα (περίπου 20.000 χρυσά αντικείμενα), τα οποία χρονολογούνται στον 1ο αιώνα π.Χ. Τα ευρήματα αυτά εκτίθονταν στο αρχαιολογικό μουσείο της Καμπούλ μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου και την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν. Από τότε θεωρούνταν οριστικά χαμένα, για να ξαναβρεθούν το 2003. Ο Σαριγιαννίδης επίσης ανέσκαψε και άλλες αρχαιολογικές θέσεις της Βακτριανής.
Άλλη πολύ σημαντική του δραστηριότητα ήταν η ανασκαφή σειράς κυκλικών οχυρωμένων θέσεων, της εποχής του Χαλκού, στην όαση Ντασλί (Dashli) του βορείου Αφγανιστάν, στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Εκεί βρήκε στοιχεία πολύ εκλεπτυσμένου πολιτισμού όπως εκτάσεις με αρδευόμενα περιβόλια και καλλιέργειες δημητριακών δίπλα σε καλά διαρυθμισμένες πόλεις. Με τα ευρήματα αυτά ο Σαριγιαννίδης διαδραμάτισε μέγιστο ρόλο στη διεύρυνση των γνώσεών μας για τον Πολιτισμό του Ώξου. Ο πολιτισμός αυτός αναπτύχθηκε στην περιοχή της αρχαίας Μαργιανής (σημ. Τουρκμενιστάν), στην κοιλάδα του ποταμό Ώξου (σημ. Αμού Ντάρια) και εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η έρημος Καρακούμ.
Ο ίδιος εχει αναφέρει σε συνέντευξή του πως, αν και μέχρι τότε πιστευόταν πως η έρημος Καρακούμ ήταν ακατοίκητη, ανακάλυψε εκεί αυτό που ο ίδιος αποκαλεί τον πέμπτο πολιτισμό του κόσμου (μετά τους αρχαίους πολιτισμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας), φέρνοντας στο φως επτά ναούς και ένα εντυπωσιακό ανάκτορο. Κατά τον Σαριγιαννίδη, ο πολιτισμός της Κεντρικής Ασίας ήταν μια μικρή Μεσοποταμία.
Με τις ανασκαφές του στο Γκονούρ Τεπέ (Gonur Tepe), θέση της εποχής του Χαλκού επίσης στο Τουρκμενιστάν, έφερε στο φως ανάκτορο και βωμούς με ενδείξεις πυρολατρείας (προφανώς σχετικής με τον Ζωροαστρισμό) κατά την τέλεση της οποίς γινόταν χρήση ναρκωτικής ουσίας κατασκευασμένης από όπιο, κάνναβη και εφέδρα.
Έχει χαρακτηριστεί «ποιητής της αρχαιολογίας» και αναδειχθεί σε ηρωική μορφή για τον ποντιακό Ελληνισμό, καθώς το έργο του ταυτίστηκε με την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα βάθη της Ανατολής.
Έλαβε την ελληνική υπηκοότητα το 1997. Έχοντας ήδη προβλήματα υγείας με τα πόδια του, αιτήθηκε στο ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού τη σύνταξη που τότε δινόταν σε παλιννοστούντες Έλληνες επιστήμονες. Ωστόσο η αίτησή του δεν έγινε δεκτή και μόνο μετά από αρκετά χρόνια ο Σαριγιανίδης έλαβε μικρή οικονομική ενίσχυση, ύψους 192 ευρώ μηνιαίως, με τη μορφή σύνταξης Ο.Γ.Α. Ήταν πατέρας τριών κοριτσιών.
Γενικά:
Βίκτωρ Σαριγιαννίδης
Γέννηση; 23 Σεπτεμβρίου 1929 Τασκένδη,Σοβιετική Ένωση
Θάνατος: 22 Δεκεμβρίου 2013 (84 ετών) Μόσχα, Ρωσία
Εθνικότητα: Ελληνες
Υπηκοότητα: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, Ρωσία και Ελλάδα
Σπουδές:
Κρατικό Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας (1952), Master (1961) και διδακτορικό (1975) στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών
Γνωστός για
Ανασκαφικό έργο στη Βακτριανή (Τίλια Τεπέ) και τη Μαργιανή
Βραβεύσεις
Μετάλλιο “Βετεράνος της εργασίας”, Μετάλλιο για τη 850η επέτειο της Μόσχας, Χρυσός Σταυρός του τάγματος της Τιμής (Ιανουάριος 2002)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέας
Αρχαιολογία
Ιδιότητα
Ανθρωπολόγος, αρχαιολόγος και προϊστορικός
Ακαδημαϊκός τίτλος
Διδάκτωρ των Επιστημών στην Ιστορία
Ο Βίκτωρ Σαριγιαννίδης
(3 Ιανουαρίου 1959) είναι Γεωργιανός - Ρώσος πιλότος-κοσμοναύτης και ήρωας της Ρωσίας.
Γενικά:
Θεόδωρος Νικολάγιεβιτς Γιουρτσίχιν
Όνομα στη μητρική γλώσσα: Фёдор Николаевич Юрчихин (Ρωσικά)
Γέννηση: 3 Ιανουαρίου 1959 Μπατούμι
Χώρα πολιτογράφησης: Ρωσία
Εκπαίδευση και γλώσσες:
Σπουδές:
Ινστιτούτο Αεροπορίας της Μόσχας (έως 1983)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα: Μηχανικός, αστροναύτης,οικονομολόγος
Αξιώματα και βραβεύσεις:
Αξίωμα
ISS Expedition Commander (Απριλίου 2007 – Οκτώβριος 2007, Expedition 15)
ISS Expedition Commander (Σεπτεμβρίου 2013 – Νοέμβριος 2013, Expedition 37)
ISS Expedition Commander (από 2017, Expedition 52)
Βραβεύσεις
Τάγμα Διακεκριμένων Υπηρεσιών προς την Πατρίδα, Δ΄ Τάξη (2011)
Βραβείο της Φιλίας (2003)
Ήρωας της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2008)
Medal for services in conducting the population census (2003)
Τάγμα Διακεκριμένων Υπηρεσιών προς την Πατρίδα, Γ΄ Τάξη (2015)
Πιλότος-κοσμοναύτης της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2003)
Τάγμα του Φοίνικος
Μετάλλιο διαστημικής πτήσης της NASA
Τάγμα Διακεκριμένων Υπηρεσιών προς την Πατρίδα, Β΄ Τάξη (2018)
Ο Θεόδωρος Νικολάγιεβιτς Γιουρτσίχιν
γεννήθηκε το 1971 στην Κοζάνη από γονείς Ποντίους, οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από το Καπίκιοϊ της Τραπεζούντας. Η εν Ελλάδι καταγωγή των γονιών του είναι από το Πρωτοχώρι (Πορτοράζ) - από την πλευρά του πατέρα του - και τα Αλωνάκια (Σεραλάρ) - από την πλευρά της μητέρας του -, αμφότερα χωριά του Ν.Κοζάνης τα οποία μάλιστα τα έχει τιμήσει δεόντως στα τραγούδια που ερμηνεύει. Το 1989 εισήχθη στη σχολή Αυτοματισμών των ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών – Σπουδαστών Θεσσαλονίκης . Την ίδια περίοδο ύστερα από παρότρυνση του αείμνηστου Χρύσανθου Θεοδωρίδη, άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι, έχοντας μέχρι σήμερα θητεύσει σε πολλά ποντιακά κέντρα διασκέδασης. Έχει ηχογραφήσει μέχρι στιγμής έξι προσωπικούς δίσκους με παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου, ενώ το 1998 έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού , συμμετέχοντας στο δίσκο «Υάκινθος» του Μάνου Αχαλινωτόπουλου. Από τότε συμμετείχε σε σημαντικές ελληνικές και διεθνείς διοργανώσεις.
Ο Αλέξης Παρχαρίδης
